MUKAYESE

Bekâr evlerindeki sararmış, buruşuk ve kirli perdelere benzeyen geçmiş günlerin yazınsal telafisi içindeyim.

Sokağa terkedilmiş yavru kedi şaşkınlığındaki cümlelerin, yılan avlayan sivri birer pençeye dönüşmesine tanıklık ediyorum biraz da şaşırarak.

Darmadağın edilmiş bir kentin, duvarlarına açılan pervasız deliklere uğursuzluk muskalarını gömmeye çalışan salyangozlara tebelleş olma demlerindeyim…

Sürünürken bıraktıkları ipeksi ize rağmen, sümüksülüklerini asla gizleyemeyen haramilerle buz tutmuş göl üzerinde yürüme kaygısı benimkisi…

Kelimelere ve sararmış-buruşuk günlere olan ihanetimin, bu sütunu boş bırakma acısı vicdanımdaki suç-ceza ikilemi…

Eeee böyle ise neden yazmayayım ki!

Sonra, “hoş geldin” diyenler, arayanlar-soranlar, “yazmaya devam et” diyenler, işi benim de yüzümü kızartan ve mahcup eden “efsane geri döndü” esprisine getiren dostlar, arkadaşlar, gülen gözler, sıcak yürekler…

İtiraf edeyim özlemiş yazmayı…

Bu kentte, kilometre kareye 3–5 şabalak düşüyorsa

Adım başı it-kopukla karşılaşıyorsan

Demokrasi içinde, kişi monarşisi yaşıyorsan

Gündüzü başka, gecesi başka kişiliksizlere tanık oluyorsan

Sağın-solun soytarıdan geçilmiyorsa

Dürüstlerin yüreği, ağlama duvarı olmuşsa

Her köşe başı entrika kaynıyorsa

Yaşamı sahte bir satranç tahtasına dönüştüren; fil kafalılar, apoletli piyonlar, yılkı atları yüreğimizin kalesini feth edeceklerini sanıyorlarsa

Ne diye yazmayalım ki?

Söz vermenin anlamından haberi yoksa adamın

Sağ cebindeki bir liranın kıymetini biliyor da