Sonra ne mi oldu?
Biraz uyudum, biraz ağladım, ardından acı bir kahve hayat kadar acı olanından…
Sabaha güneş açar yine umutlarım yeşerir, çiçeklenirim.
Papatyaları, sarı laleleri de sevdiğim doğrudur.
Tavan arasında kalmış tozlu sevdalarımız. Öylece düğüm düğüm üzerine atılmış, çözülmez.
Duvardaki sararmış tablo gibi biraz hikayemiz.
Deniz yıldızları toplamıştık seninle geçen yaz, mutlu çocuklar gibi biraz…
Bari sen biraz mutlu oldun mu?
Beni sorarsan el yordamıyla sanki biraz…
Sardunyalara su verdim bu sabah.
Kapıda postacı beyaz bir zarf. Mutluyum diyordun merak edersen.
Ediyorum etmez miyim, onca yılın ardından...
Üşütme sakın oralarda sağlığına duacıyım zaman.
Canımın taa içisin sen sevdiğim adam.
Ayrıldık mı yani şimdi biz, kalp ağrıları da olur biraz.
Göz yaşları deniz, göz pınarlarım dan akan. Nerde bırakmıştık eski
baharlarımızı, kayıp tünellerde yitirdiğimiz.
Kara geceler kapımızda, kara kışlar gibi.
Susmak istemiyorum artık, yarım kalan hiçbir şey için; avaz avaz kanasın yaralarımız bırak da.
Harcadık üç pula baharlarımızı, hesapsızca.
Aşkı küstürmedik mi, her şeye rağmen.
Biliyorum pamuk gibi kar beyaz yüreğini, senin beni ne çok sevdiğini, bildiğim gibi.
Bilmem bu da geçer can acısı, cam kırığı gibi değil mi?
Biraz acır, biraz ağlar, biraz
küserim. Mektuplar, resimler bana yeter, sana sevgiler kalsın...
“Herkes nasıl mutluysa öyle yaşasın” senin sözündü unutmadım, yaşıyorum yaşamak buysa inan.
Polyana hikayesinde olduğu gibi.
Yazı baharı gelmeyen kışlar gibi.
Yıllar mı yordu, yollar mı; kırgın yüreklerimizi…
Boş ver çal kapımı ansızın, bendeki “sevgi” ikimize de yeter.
Mutlu bir hafta sonu dileğiyle…