Bugün Anneler Günü. Her günü anneler günü olarak yaşatmasını bilebilsek sade, gösterişsiz, ama içten. 'yaldızlı Söz istemez, yaşlı göz istemez, çiçek miçek lazım değil', yürekten bir sevgi, içten bir gülümseme, incitmeden kondurabilme her görüşte bir öpücük yanağına, 'annelik' hissetme, hissettirme güne en güzel armağan, en yüce anlamıdır.
"Analara kıymayın efendiler" demişti yıllar yıllar önce şair. Dediği yıllardan önce de, yazdığı yıllardan sonra da kıydılar, kıymaya da devam ediyorlar analara. Nizamiye kapısını aşındıran, mahpushane kapısında bekletilen, gecenin bir vakti, gün içinde bir vakit kapısı kırılarak basılan, ya da bir gözaltı, tutuklanma haberi, ya da evlat acısı kapı zilinde bırakılan analar var. Gözaltında kayıp anası, cansız bedeni sokakta bekletilen ana, saçlarından sürüklenen analar, yetmişinde bile bileklerine kelepçe vurulan analar, mezarı bile istenmeyen analar, çocuklarının mezarları bile yıkılan, kırılan analar ya da çiçek bırakacakları çocuklarının bir mezarı bile olmayan analar var biz de ve tüm dünyada. 'Anaların öfkesi' dinmez, ses olur, söz olur, hasret olur, umut olur, ahı tutar bir gün. İster kentlerin caddelerinde dar sokaklarında, ister kışlada, ister dağda, ister gözaltında ister mahpusta 'Sağ aldınız, sağ istiyoruz!' çığlıkları iki elleri iki yakasında olacak sebep olanların. Halkın ekmeğidir adalet, halkın yüreğidir ama ille de anaların yüreği, anaların vicdanıdır.
Bugün Anneler günü. Artık üzerine ne yazılırsa yazılsın kabul görmüş bir gün. Artık bu günü kimin ne için, hangi amaçlara uygun olarak değerlendirmesi ve kutlaması bu güne o anlamı yükler.
Tüketim amaçlı kullanılsa da egemen güçler tarafından, sistem bu amaçla reklam etse de, annelere şunu alın, bunu alın deseler de, annelere verilecek en güzel armağan yürekten bir sevgi, sıcacık bir gülüş, özlemle sarılma, ve onları incitmeden sevmesini bilmektir.
20 yıl oldu bize veda edişine annemin. 37 yaşındaydım, Uğurlamaya gidemedim, yasaklı yıllardı, başka bir 'mahpusluk' uzak diyarlarda göçmenlik yılları, 'mülteci yıllar', ama 11 yıl sonra bir karanfil bıraktım mezarına, üstündeki çiçeklere, başındaki selviye su verdim hüznü böğrüme basa basa, Kırksekizdi yaşım. Tam dokuz yıl önceydi bugün. Emekçi bir anaydı, bir mahpus anası aynı zamanda anam. Bir kez oğulu kızı ve torunlarıyla Açık Görüşüme geldi, o anı resmeden bir fotoğraf kaldı geride aynı karede olduğumuz hatıra. Çocukları için katlandı çilesine hayatın. Yüreğine bastırdı çok şeyi de dayandı. Her bir ana gibi Çocukları için 'saçını süpürge' yapanlardan bir ana. Çocuktuk, Kış günlerinde Tandır'ın etrafında bize uzun uzun 'Havuç' adlı hikaye anlatırdı her gece. Özledim anam, özledim. Az geçti ömrümüz birlikte, hep mahpusta, hep gurbette, göçmenlikte ayrılıkta geçti çoğu. Hasret gelip hasret gider olduk. Analık hakkıyla bağlamadın beni. Sadece "Üç gün sonra geleceğim dedin, 5 Yıl sonra geldin, şimdi de gidiyorsun -'geliecegim' diyerek gene kandırıyorsun beni" demişti en son görüştüğümüzde hasta yatağından kalkarak. Okur yazar değildi kendi dilinde, mektup bile yazamadım. Özledim seni, özledim annem. Ömrü hayatımda sen gibi analık eden çok oldu. Ablalarım, abla, ana, teyze hala, yengem, kardeş, yeğenlerim diye seslendiklerim oldu özümden. Onları da özledim, sizleri de özledim elleri öpülesi analar. ”ah verebilseydim keşke
yüreği avcunda koşan
her bir anneye
tepeden tırnağa oğula
ve kıza kesmiş
bir ülkeyi armağan” dediği gibi şair Nevzat Çelik'in. O günler de gelecek bir gün mutlaka.
Tüm emekçi annelerin gününü yürekten bir sevgi, gülümseyen umutlarla kutluyorum.